Cikgu Sastera den...

Hari ini agak sentimental mungkin buat diri ini kerana mengenang kembali zaman persekolahan tingkatan enam....Wajah yang pasti memberi seribu satu inspirasi dan juga mencetuskan semangat untuk berjaya.

Tuan Haji Mazlan

 

Beliau menjadi pencetus semangat untuk saya mengakrabkan dengan bidang kesusasteraan. Beliau guru sastera saya! guru yang paling saya sayangi! guru yang paling saya kagumi!

Semasa di tingkatan Enam, saya duduk di meja paling hadapan dan meja saya itu benar-benar berada dihadapan meja guru. Satu tabiat buruk yang saya fikir ialah, saya gemar merenung ke dalam mata guru itu, perasaan saya di buai-buai dengan keasyikkan mendengar peri beliau. Apa sahaja yang beliau kata kan pasti melekat ke dalam minda saya. Saya benar-benar sayang akan beliau. Foto ini di ambil semasa hari persaraan beliau.

 

 

Saya jarang memperagakan diri saya yang sedang menangis, namun pada hari persaraan beliau, mutiara jernih itu turun tanpa saya sedari. Cuba saya selindungkan dengan melarikan diri di bawah tangga dan menangis sepuasnya. Persaraan beliau tidak saya raikan sebenarnya, kerana tiada apa yang perlu dirai apatah lagi perpisahan.

 

Semasa di tingkatan enam bawah, bulan pertama persekolahan, beliau terlalu asyik bercerita mengenai Abdullah Munsyi sehingga ada seorang rakan saya melukis gambar beliau dalam bentuk animasi dan menggelar beliau Abdullah Munsyi. Agak biadab bukan?

 

Pernah suatu ketika, Sekolah mengadakan pertandingan banner kemerdekaan, saya cuba mencuri peluang yang pertama kali untuk tidak masuk ke kelas beliau, saya pernah tidak hadir pada kelas guru-guru lain tetapi saya tidak pernah tidak hadir dalam kelas beliau, apatah lagi kelas sastera. Namun pada hari berkenaan, saya mencuba untuk tidak masuk ke kelas beliau, lihat saya foto di bawah bagaimana asyiknya saya mewarnakan banner kemerdekaan itu....

 

 

Tidak sampai 10 minit saya berada di bawah, saya menerima pesanan ringkas daripada rakan-rakan di dalam kelas yang mengatakan beliau mahu saya masuk belajar di dalam kelas. 'Alamak!', kataku perlahan.

saya bergegas meniti anak tangga untuk masuk ke dalam kelas. Beliau rupanya menunggu saya  sebelum memulakan pengajaran pada hari itu. Dengan riak rasa penuh bersalah, saya memandang wajahnya dan pandangan mata kami bertemu tanpa di atur.

"Yang lain jika tidak mahu masuk ke kelas tidak mengapalah, biarkan sahaja", katanya sambil memandang tepat ke anak mataku.

Saya hanya tersenyum, dalam hati berbunga-bunga...sayang juga beliau kepada saya.

Guru yang membuat saya benar-benar mencintai dunia sastera.